Slotakkoord Eibergs Mannenkoor klinkt na 92 jaar

EIBERGEN – Het Eibergs Mannenkoor is 92 jaar. Maar de honderd zal het koor niet volmaken. Want 10 mei hebben ze hun laatste optreden in Eibergen. De dirigent Wim Ruessink, die te kennen gaf ermee te stoppen, heeft het ontbindingsproces versneld. Het gestaag teruglopende ledenaantal en de tijd en moeite die het kost weer aan een nieuwe dirigent te wennen, hebben tot dit slotakkoord geleid.

Door Rob Stevens

Het Achterhoek Nieuws zit aan tafel met de huidige voorzitter Patrick Heitinga en Gerard Klanderman. Gerard is het koorlid met het meeste aantal ‘dienstjaren’ en een indrukwekkende staat van dienst als (oud)voorzitter en andere bestuursfuncties. Hij is daarvoor door het koor onderscheiden als (enige) lid van verdienste.

Het Eibergs Mannenkoor is 1 februari 1933 opgericht. Het heeft momenteel 23 leden. Ter vergelijk, rond het jaar 2000 waren dat er nog 69. Heitinga: “De ambitie om de honderd vol te maken was er zeker. Maar helaas gaan we dat niet halen. Na het vertrek van de dirigent wees een enquête onder de leden uit dat het mooi is geweest. Het doek valt. Het is moeilijk er nieuwe leden bij te krijgen. We hebben een drietal leden die inmiddels de 87 hebben aangetikt. En ons oudste lid Jan Hartman is zelfs nog een jaar ouder.”

Het Eibergs Mannenkoor is 10 mei onderdeel van het Bevrijdingsconcert. Dat is ter gelegenheid van tachtig jaar vrijheid. Het is tevens het afscheidsconcert van dirigent Wim Ruessink. Excelsior Eibergen en Euphonia Eibergen organiseren dit bevrijdingsconcert samen met onder andere het Eibergs Mannenkoor dus, scholen, het rijdende museum Keep them rolling en het Platform Veteranen Berkelland. Het concert is in ’t Spieker en begint om 20.00 uur. Kaarten kosten 12,50 euro en zijn te koop via de website van ’t Spieker. Heitinga: “Dit concert stond al gepland, we werden ervoor gevraagd door de muziekverenigingen. Toen wisten we nog niet dat dit ons laatste optreden zou worden. Anders hadden we wellicht een eigen afscheidsoptreden georganiseerd.”

Het Eibergs Mannenkoor komt oorspronkelijk, in 1933 dus, voort uit een gemengd koor. Het was Stephanus Makrande die destijds uit dat koor stapte en het initiatief tot een mannenkoor nam. Gerard Klanderman haalt een jubileumuitgave van de krant, gemaakt ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan, behoedzaam uit zijn tas. Klanderman: “In het onderzoek voor en de vervaardiging van deze uitgave is destijds heel veel tijd gaan zitten. Het staat vol met geschiedschrijving en persoonlijke herinneringen. Een verslaggever van Tubantia heeft geholpen met de ontwikkeling ervan. Er zijn 25.000 exemplaren van gedrukt die de leden zelf in de hele regio hebben bezorgd.”

Het Eibergs Mannenkoor komt wekelijks van 20.00 tot 22.00 uur samen in ’t Spieker, in de oefenruimte van Euphonia. Met uitzondering van zes weken zomervakantie. Heitinga omschrijft het koor als een saamhorige groep van mannen onder elkaar. “De grote drijfveer om te oefenen zijn steeds de optredens. Oefenen en dan gezellig met z’n allen op pad voor een optreden, mét de partners. In het verleden waren er allerlei werkgroepen met elk een eigen taak om het koor op de rails te houden. Dat is allemaal minder geworden in de loop der jaren. Steeds meer gebeurt nu ook digitaal. Het zijn altijd dezelfde personen waar het koor op draait.”

Veel andere mogelijkheden om te zingen in de regio, in een mannenkoor, zijn er niet. De meeste koorleden zullen dan ook stoppen. Patrick Heitinga, in ieder geval voorlopig ook. Henk Klanderman kan zich een leven zonder zingen niet voorstellen. Hij sluit aan bij het mannenkoor in Varsseveld.

Klanderman: “Het gaat om meer dan alleen het zingen. Er zijn zoveel herinneringen. Als ik terugkijk op wat het Eibergs Mannenkoor ons allemaal heeft gebracht. Vooral de vele concertreizen die er zijn geweest. Vaak met partners. In Polen, Duitsland, Tsjechië, Bulgarije, Berlijn, en waar al niet meer. In Berlijn hebben we een optreden verzorgd in ‘de Gedächtniskirche. Heel bijzonder. Geregeld via een warm contact, anders lukt dat nooit. Heel bijzonder was ook ons concert op de helling van het botenhuis ’t Vonder hier in Eibergen, terwijl in de zomp zingend een vrouwenkoor naar ons toe kwam varen.”

De herinneringen die bij Gerard naar boven komen buitelen ineens over elkaar heen. Hij gaat verder. “De Berkellandse korendag was ook altijd mooi. Op één middag zongen de koren dan drie keer, steeds op een ander plek in één van de vier grote kernen. Wij organiseerden dat de eerste keer. En ‘omdat we dat zo goed deden’, volgens de andere koren, ook alle keren daarna. Zo gaat dat dan. In 1983 kwamen, ter gelegenheid van ons jubileumjaar, twee gammele bussen met het koor van Gusla (Bulgarije) aan. Die waren vanuit noordoost Bulgarije via Oost-Duitsland hier naar toe gekomen. Dat optreden vergeet ik nooit, het was geweldig. Voor bijna duizend man/vrouw publiek. Het jaar erop zijn we toen daar geweest. Dat werd een van onze mooiste reizen. Met 96 koorleden en partners naar Sofia. Met het vliegtuig. De helft van ons had nog nooit eerder gevlogen. In Bulgarije reisden we van optreden naar optreden met twee bussen. Het land was natuurlijk nog communistisch in die tijd. Aan boord vergezelden ons permanent twee mannen in leren jassen en met grote gepoetste laarzen aan. Er ging iemand van Tubantia mee om van daaruit dagelijks verslag te doen van onze trip. Dat soort dingen konden toen nog.”

Heitinga: “Vijftien mei is onze algemene ledenvergadering. Dan valt pas formeel de beslissing om te stoppen. Er wordt gekeken wat er dan nog in kas zit. En hoe dat eventueel wordt benut voor een laatste gezellig samen zijn. Er is in de loop der jaren een schat aan (bewegend) beeldmateriaal gefabriceerd. Het is dan bij uitstek de gelegenheid daar een selectie uit te tonen en rond te laten gaan. Tijdens een laatste samen zijn. Dan is het voorbij.”